فناوری اطلاعات و زبان ملی

یکی از اساسی‌ترین رسالت دولت‌های نو، کمک به زبان ملی برای همراه شدن با تحولات تکنولوژیک است. زبانی که نتواند قابلیت هماهنگی با دگرگونی‌هایی را که در عرصة ارتباطات حادث می‌شود، پیدا کند، بی‌تردید در درازمدت از گردونة مناسبات جهانی حذف خواهد شد. از دیگر سو، اگر در عرصة ملی علم تولید نشود و کاربران به‌ناچار برای کسب علم به منابعی غیر از زبان ملی رجوع کنند، علاوه‌بر مصرف هزینه‌های گزاف باید مصرف‌کننده‌ای غیرمؤثر باشند؛ بدین معنا که این نوع مصرف‌کنندة علم و تکنولوژی، مفکورة ملی خود را فراموش می‌کند و باید به زبانی واسط، با عالم علم ارتباط برقرار کند؛ ازاین‌رو، مصرف‌کنندگان غیرمولد علم، بنیان‌های هویت ملی را در معرض تهدید قرار می‌دهند. بنابراین، دولت وظیفه دارد امکانی فراهم کند که مصرف‌کنندة تکنولوژی، علم خود را در فرایند تولید آن مشارکت دهد. در کشورهایی که زبان نقش اساسی در تبیین هویت ملی دارد، همخوان کردن زبان با روند توسعۀ تکنولوژی و فراگیر کردن استفاده از فناوری در زندگی و روزآمد کردن اطلاعات شهروندان از طریق فناوری اطلاعات و برنامه‌ریزی برای توسعة علمی کشور و قرار گرفتن در مدار تولید علم، مهم‌ترین برنامۀ دولت است.